ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΣΙΤΙΣΗΣ

Η διαδικασία της σίτισης για ένα παιδί και για τους γονείς του είναι κάτι που χρειάζεται υπομονή και σταθερότητα. Τα περισσότερα προβλήματα εμφανίζονται κατά την μετάβαση από υγρή σε στερεή τροφή. Τότε συνήθως εμφανίζονται διάφορα προβλήματα κατάποσης αλλά και αισθητηριακά.

          Μία άλλη δυσκολία που παρατηρείται είναι ότι αρνούνται να δοκιμάσουν κάτι το οποίο δεν το έχουν ξαναδεί ή έχει πράσινο συνήθως χρώμα. Αυτό εν μέρει δικαιολογείται βάση έρευνας που έχει διεξαχθεί πάνω σε μία "πάθηση" που λέγεται Παιδική Τροφική Νεοφοβία.

          Τις περισσότερες δυσκολίες τις αντιμετωπίζουν οι γονείς παιδιών με ΔΑΔ. Κατά την μετάβαση από την υγρή στη στερεή τροφή. Ενώ δεν υπάρχει κάποιο παθολογικό πρόβλημα κατάποσης, όπως η δυσφαγία, το παιδί αρνείται να φάει, τρώει ελάχιστα ή τρώει συγκεκριμένα φαγητά. Τι μπορούμε να κάνουμε λοιπόν;

          Πρώτα απ' όλα πρέπει να δημιουργήσουμε μία ρουτίνα στο παιδί. Το παιδί πρέπει να ξέρει πότε είναι η ώρα φαγητού και κάθε μέρα πρέπει να είναι ίδια η ώρα. Επίσης προετοιμάζουμε το παιδί λεκτικά για το γεγονός ότι πρόκειται να φάει μετά και η σίτιση να γίνεται πάντα στο κατάλληλο δωμάτιο του σπιτιού (κουζίνα, τραπεζαρία)  και αν είναι εφικτό χωρίς την χρήση τηλεόρασης.

          Ακόμη εμπλέκουμε το παιδί στη διαδικασία μαγειρέματος και στο στρώσιμο του τραπεζιού. Η συμμετοχή αυτή του παιδιού ενδέχεται να λειτουργήσει ως θετικός ενισχυτής για την σίτιση που θα ακολουθήσει. Επιπλέον η συμμετοχή σε τέτοιες δραστηριότητες βοηθά το παιδί γνωστικά (μαθαίνει τα αντικείμενα και αλληλουχίες), αλλά και συναισθηματικά (μαθαίνει να ολοκληρώνει μία δραστηριότητα και να είναι μέλος μιας ομάδας).

          Θα πρέπει να σημειωθεί ότι: Όλοι όσοι εμπλέκονται στην φροντίδα του παιδιού επιβάλλεται να ακολουθούν την ίδια τακτική. Δεν γίνεται οι γονείς να δρουν βάσει προγράμματος και η γιαγιά ή η φροντιστής (babysitter) να καλοπιάνουν το παιδί. 

          Το επόμενο βήμα είναι να γίνει μία πολύ καλή αξιολόγηση. Για ποιο λόγο το παιδί δεν τρώει; Υπάρχει αισθητηριακό θέμα; Υπάρχει πρόβλημα στην στοματοπροσωπική κοιλότητα; Υπάρχει δυσκολία στην κατάποση; Μήπως ταΐζουμε το παιδί πριν πεινάσει και πολύ απλά μετά δεν θέλει να φάει; Ή απλά το παιδί λειτουργεί χειριστικά;

          Οι γονείς θα πρέπει να είναι πολύ αντικειμενικοί πάνω σε αυτές τις ερωτήσεις. Επίσης καλό θα ήταν να επισπευτούν κάποιον ειδικό πχ λογοθεραπευτή, εργοθεραπευτή οι οποίοι είναι σε θέση να κάνουν μία σωστή και πλήρη αξιολόγηση και κατ' επέκταση παρέμβαση.

          Όπως πάντα όμως τον τελευταίο λόγο τον έχει το παιδί. Πρέπει να του δώσουμε το δικαίωμα επιλογής του αγαπημένου κουταλιού, πιρουνιού, πιάτου κτλ. και να μην ξεχνάμε να το επιβραβεύουμε για κάθε προσπάθεια που κάνει.